Tatry znajdują się w obszarze klimatu umiarkowanego Europy Środkowej.
Położone są w strefie przejściowej między dwoma typami klimatu – oceanicznym, obejmującym tereny na zachodzie Europy, i klimatem kontynentalnym, charakterystycznym dla Europy Wschodniej. Drugim, obok położenia geograficznego, czynnikiem decydującym o głównych cechach klimatu Tatr jest ich znaczna wysokość. Wraz ze wzrostem nad poziom morza, od podnóża po najwyższe wierzchołki zmianie ulegają podstawowe elementy klimatu.
Średnia roczna temperatura powietrza u podnóża Tatr wynosi około 6° C, natomiast w najwyższych partiach gór spada do około -4° C. Na każde 100 m wzniesienia temperatura obniża się o 0,5° C. Najcieplejszymi miesiącami są lipiec i sierpień, ale nawet w tym okresie w górach zdarzają się przymrozki. Najniższe temperatury notowane są w styczniu i lutym.
Wraz z wysokością wzrasta też ilość opadów – u podnóża gór średnia roczna suma opadów wynosi około 1200 mm, a na Kasprowym Wierchu jest to już prawie 1800 mm. Powyżej tej wysokości ilość opadów się zmniejsza. Jest to spowodowane inwersją opadową występującą w półroczu letnim. Zmianie w profilu pionowym podlega nie tylko ilość opadów, ale także ich skład. W niższych partiach Tatr przeważają opady deszczu. Wraz ze wzrostem wysokości przewaga deszczu nad śniegiem maleje, a w najwyższych partiach gór największy udział ma opad śniegu. Najwięcej opadów notuje się na stokach północnych i północno-zachodnich.
W Tatrach dominują wiatry z kierunku północno-zachodniego. Średnia prędkość wiatru zwiększa się trzykrotnie od podnóża do najwyższych szczytów od około 2 do ponad 6 m/s. Wiatrami lokalnymi są bryzy górskie i dolinne, powstające w wyniku nierównomiernego nagrzewania się zboczy górskich. Zjawiskiem kojarzącym się z Tatrami jest wiatr fenowy, zwany halnym. Jego powstawanie związane jest
z przepływem nad masywem górskim powietrza z południa. Wznoszące się po południowych stokach Tatr powietrze oziębia się i traci wilgoć. Gdy przekroczy grań, na północnych stokach zaczyna wiać porywisty, suchy i ciepły wiatr, osiągający nieraz huraganowe prędkości. Wiatry halne wieją głównie wiosną i jesienią. Zjawiskiem charakterystycznym dla klimatu górskiego jest jego zróżnicowanie w zależności od ekspozycji i rzeźby terenu. Na południowych stokach Tatr, wskutek lepszego nasłonecznienia, klimat jest cieplejszy, przez co granice pięter roślinnych przebiegają tam nieco wyżej niż po stronie północnej. Najwięcej opadów występuje na stokach północno-zachodnich.
W jaki sposób klimat wpływa na przyrodę ożywioną? Na podstawie średniej rocznej temperatury powietrza wyróżniono w Tatrach pięć pięter klimatycznych, a ich granice pokrywają się z granicami poszczególnych pięter roślinnych. Z temperaturą związana jest długość okresu wegetacyjnego, która zmienia się od ponad 180 dni w Zakopanem do niespełna 90 dni na Kasprowym Wierchu i w najwyższych partiach gór. Od temperatury uzależniona jest szybkość rozkładu materii organicznej, co warunkuje przebieg procesu glebotwórczego.
Średnia roczna temperatura powietrza u podnóża Tatr wynosi około 6° C, natomiast w najwyższych partiach gór spada do około -4° C. Na każde 100 m wzniesienia temperatura obniża się o 0,5° C. Najcieplejszymi miesiącami są lipiec i sierpień, ale nawet w tym okresie w górach zdarzają się przymrozki. Najniższe temperatury notowane są w styczniu i lutym.
Wraz z wysokością wzrasta też ilość opadów – u podnóża gór średnia roczna suma opadów wynosi około 1200 mm, a na Kasprowym Wierchu jest to już prawie 1800 mm. Powyżej tej wysokości ilość opadów się zmniejsza. Jest to spowodowane inwersją opadową występującą w półroczu letnim. Zmianie w profilu pionowym podlega nie tylko ilość opadów, ale także ich skład. W niższych partiach Tatr przeważają opady deszczu. Wraz ze wzrostem wysokości przewaga deszczu nad śniegiem maleje, a w najwyższych partiach gór największy udział ma opad śniegu. Najwięcej opadów notuje się na stokach północnych i północno-zachodnich.
W Tatrach dominują wiatry z kierunku północno-zachodniego. Średnia prędkość wiatru zwiększa się trzykrotnie od podnóża do najwyższych szczytów od około 2 do ponad 6 m/s. Wiatrami lokalnymi są bryzy górskie i dolinne, powstające w wyniku nierównomiernego nagrzewania się zboczy górskich. Zjawiskiem kojarzącym się z Tatrami jest wiatr fenowy, zwany halnym. Jego powstawanie związane jest
z przepływem nad masywem górskim powietrza z południa. Wznoszące się po południowych stokach Tatr powietrze oziębia się i traci wilgoć. Gdy przekroczy grań, na północnych stokach zaczyna wiać porywisty, suchy i ciepły wiatr, osiągający nieraz huraganowe prędkości. Wiatry halne wieją głównie wiosną i jesienią. Zjawiskiem charakterystycznym dla klimatu górskiego jest jego zróżnicowanie w zależności od ekspozycji i rzeźby terenu. Na południowych stokach Tatr, wskutek lepszego nasłonecznienia, klimat jest cieplejszy, przez co granice pięter roślinnych przebiegają tam nieco wyżej niż po stronie północnej. Najwięcej opadów występuje na stokach północno-zachodnich.
W jaki sposób klimat wpływa na przyrodę ożywioną? Na podstawie średniej rocznej temperatury powietrza wyróżniono w Tatrach pięć pięter klimatycznych, a ich granice pokrywają się z granicami poszczególnych pięter roślinnych. Z temperaturą związana jest długość okresu wegetacyjnego, która zmienia się od ponad 180 dni w Zakopanem do niespełna 90 dni na Kasprowym Wierchu i w najwyższych partiach gór. Od temperatury uzależniona jest szybkość rozkładu materii organicznej, co warunkuje przebieg procesu glebotwórczego.